جامعه ی امروز ما جامعه ی شگفتی هاست. هر یک از باشنده گان این سرزمین بلاخیز از بام تا شام در حال تجربه ای از موارد شگفت آوریم. از آن چه که پیرامون مان می بینیم یا می شنویم از کردار خود در باره دیگران یا رفتار دیگران نسبت به خود از شجاعت دختران و پسرانمان و عزم حاکمان در “لوله کردن” جنبش های مردمی، از اختراع دستگاه که می تواند در شب دیجور و فاصله دور حرکت ویروس ها را بر روی پلاس سیاه رصد کند. از “هاله ی نور”! ، یا دانش آموزی که با قابلمه ی آشپزخانه اورانیوم غنی شده تولید می کند. یا وقتی که می شنویم بر روی دریایی از ثروت کودکی بی خانمان در حاشیه خیابان از سرما جان داده است و هم زمان نام نوزاد شش ماهه ای در فهرست ابربدهکاران بانک های کشور است. آری علیاحضرت! ما همیشه در حال تجربه حیرتیم. امیدوارم اسباب رنجش شما نباشم در شمار رویدادهای شگفت آوریکی هم ابراز همدردی شه بانو با مادرانی است که دادخواه فرزندانشان هستند. شاید بپرسید: کجای این داستان نامتعارف است؟ حق با شماست نفس هم دردی میان انسان ها هم اخلاقی و هم پسندیده است. شگفتی اما در این است که چه گونه یک انسان می تواند فاصله ی نجومی میان سنگدلی یا بی دردی یک شه بانوی نشسته بر مسند قدرت و مهربانی یک کنش گر سیاسی در اپوزیسیون را با چنین شتابی درنوردد؟ حتی اگر- از شما به دور- روان پریش یا شارلاتان باشد.
شه بانوی گرامی نیک آگاهند تاریخ خون بار این سرزمین از دهه ی شصت سده ی گذشته آغاز نمی شود که ماجرایی درازدامن است. خودکامه گان جابه جاشده اند اما مقاومت و دادن قربانی در بهای آزادی بردوام بوده است. امید همه ما آن است که آخرین پرده این درام هولناک را درپاییز ۱۴۰۱از سر گذرانده ایم.
در این مسیر خون بار هرجا هموطنی به خاک افتاده است؛ بی گمان مادری داغ دار شده است. اگر از گذشته های دور چشم بپوشیم و بر تاریخ هم روزگار تمرکز کنیم تبارشناسی مادران دادخواه به جنبش مشروطه و به ویژه محاصره تبریز می رسد. آن جا که پادشاهی خودکامه در سودای برکندن نهال نوپای آزادی دست یاری به سوی بیگانه گان گشود. در آن شهربندان و ایلغار وحشیانه، مجاهدانِ بسیاری از دم تیغ گذشتند یا به چوبه دار سپرده شدند و با کشته شدن هر مجاهدی لاجرم مادری به سوگ نشست. تاریخ ورق خورد. کشتی بان استعمار را که از بوی نفت بی تاب شده بود؛ سیاستی دیگر بایسته بود با سایه دستی آخرینِ شاه نگون بختِ قاجار را به زیر کشید تا دیگری را بر تخت طاووس بنشاند. خودکامه ای که بتواند آسیای خون را باشتاب بیش تری به گردش درآورد.
پهلوی اول با داغ و درفش پادشاهی اش را به سر برد. در باره انسداد سیاسی و سرکوب جنبش ها و ترور مخالفان در روزگار او بسیار نوشته اند و شما نیز از آن آگاهید. دست کم نام سرپاس مختاری دژخیم شهربانی را شنیده اید که زندانیان را مسموم می کرد یا با آمپول هوا سربه نیست می کرد و از آن شمار دکتر تقی ارانی را در زندان از میان برد.
اگر تقویم را ورق بزنیم و از رویدادهای کوچک چشم بپوشیم به قیام سی ام تیر می رسیم. در آن روز در سال ۱۳۳۱ در واکنش به تلاش ” دربار سپهر اقتدار” برای سرنگونی دولتی قانونی و برخاسته از اراده ی ملت، مردم به پا خواستند. گزمه های همسر تاج دار شما در امتثال فرمان ملوکانه پیر و جوان را همچون برگ های درختان پاییزی بر زمین ریختند و بازهم مادران بودند که عزادار شدند. هرچند دولت قانونی از این توطئه جان به در برد اما “دولت مستعجل” بود و در همان عمر کوتاه خود به دلیل شکننده گی توازن قوا نتوانست جانیان را به دست عدالت بسپارد و مرهمی بر دل های ریش مادران داغ دار آن حادثه شوم بگذارد.
در برابر، شاهنشاه قاتلان را در سایه عنایت خود گنجانید و به مسندهای نان وآب دار بر کشید. به کودتای ۲۸مرداد می رسیم تردید ندارم که شه بانو روایت دست اولی در باره ی کودتای ۲۸مرداد از زبان همسر خود شنیده اند. هرچه نباشد زن و شوهر محرم اسرار یک دیگرند. لاجرم به تر از هر کسی می دانند که در آن کودتا تاج و تخت پادشاهی بدون خون ریزی به خاندان پهلوی بازگردانده نشد. صدها تن قربانی شدند و صدها مادر به جمع مادران داغ دار این سرزمین بلاکشیده پیوستند تا لمپن های شعبان جعفری در نقش کمیک” کاوه” نمایان شوند و “فره ایزدی” را به “فریدون” گریزپای ایران بازگردانند. شمارکشته گان را تنها در شهر اصفهان یک صد تن برآورد کرده اند. یعنی یک صد مادر داغدار.
دوست دارم بدانم شه بانو در این باره چه گونه می اندیشند؟ آیا آن مادران تیره روز دادخواه نبودند؟ و اگر بودند آیا سزاوار همدردی نیستند؟
هرکس که از عقل متعارف برخوردار باشد از جمله شه بانو باور دارند که افسران حزب توده بدون مادر چشم به جهان نگشوده اند و شهیدان ۱۶ آذر را نیز مادرانی بود که تا پایان زنده گی دادخواه خون فرزندان خویش بودند. نمی دانم مادر مرتضی کیوان روزی که تیرباران شد زنده بود یا نه؟ اما اگر زنده هم نبود پیکر بی جانش در اعماق گور از مرگ چنان دردانه ی نازنینی لرزیده است.
علیا حضرت گرامی! تا اورنگ شاهنشاهی از اشک مادران جلا یابد تنها در برشی کوتاه از تاریخ، میانِ سال های ۴۲ تا ۵۶ سه هزار و دویست تن در خیابان ها و کوچه ها در اعتراض های خیابانی یا شکنجه گاه های اوین، قزل حصار، کمیته مشترک یا زندان های مخفی ساواک جان باختند یا به جوخه های مرگ در میدان تیر چیت گر سپرده شدند.
از شمار جانباخته گان- برابراسناد ساوا ک- یک صد و بیست پیکر تنها در قطعه ۳۳ بهشت زهرا آرمیده اند که تا پیش از انقلاب کسی از محل دفن آن ها باخبر نبود؛ مگر مدیران ساواک و شاید شاهنشاه و شه بانو. قطعه ۱۷ این گورستان نیز آرامگاه شمار نامعلومی از جان باخته گان جمعه سیاه است.
علیاحضرت هر تاریخی را که فراموش کرده باشند اما یقین است که نیمه دوم مهرماه سال ۵۰ خورشیدی را به خاطر می آورند زیرا در آن تاریخ میزبان یکی از پرشکوه ترین سورها و جشن های تاریخ ایران و شاید جهان بوده اید، مراد، جشن های دوهزار و پانصد ساله است که از سوی گینس به عنوان پرهزینه ترینِ جشن های جهان به ثبتِ رسیده است. درست در همان روزی که شما در میان دریایی از زرق و برق که چشم جهانیان را خیره می کرد؛ در تخت جمشید از این چادر به آن چادر می خرامیدید؛ سحرگاه روز ۱۷ مهر ماموران زندان آرام و بی صدا از بیم آنکه مبادا زندانیان بیدار شوند؛ درِ زندانِ جمشیدیه را گشودند؛ همایون کتیرایی را بیدار کردند و همراه چهار تنِ دیگر از یاران اش به میدان تیر چیت گر بردند و تیرباران کردند. و شما در ضیافت همان روز به گمانم یا روز بعد از آن جام خود را به سلامتی هایل سلاسی پادشاه اتیوپی و دیگر مهمانان بالا بردید در حالی که از چشم های مادر همایون کتیرایی و هوشنگ ترگل خونابه روان بود.
شه بانو که خود مادر است و مرگ فرزند را تجربه کرده است باید دریافته باشد که با نشانه گیری قلب هر جوان قلب مادری را نیز نشانه می گیرند و شمع زنده گی آن مادر نه یکباره-که خود موهبتی است- بلکه آرام و با درد و رنج خاموش می شود. بی دلیل نیست که مادر همایون کتیرایی در همان نخستین هفته ی اعدام فرزندش به اندازه سی سال پیر و شکسته شد. مادر هوشنگ ترگل از دیگر جانباخته گان تا نانی در دامن کودک یتیم خود بگذارد رخت شویی می کرد آن هم در زاغه نشین ترین محله های تهران.
بانوی محترم! رییس کمیته مشترک کشتار در رژیم گذشته ،پروی زثابتی، که پیش از انقلاب؛ مردم او را با نام مقام امنیتی ابروکمانی می شناختند و از متهمان به نام جنایت و نقض حقوق بشر است؛ همین جلاد هم اکنون مشیر و مشار فرزند شماست.این وهن آشکار، بی عدالتی و جفا در حق مادران دادخواه رژیم پیشین و به طریق اولی همه مادران دادخواه است. به هر حال می توانید با اشاره دستی او را نزد خود بخوانید و بپرسید بیژن جزنی همراه ۸ تن دیگر از زندانیان سیاسی در تپه های اوین به چه گناهی قتل عام شدند در حالی که زندانی بودند و دوران محکومیت شان را سپری می کردند. همچنین بپرسید تابستان ۵۶ که پای صلیب سرخ به زندان ها بازشد از بیم آنکه آثار شکنجه را بر پیکر برخی از زندانیان نبینند شماری از زندانیان از جمله محمد دزیانی و صادقی قهاره را کجا وچه گونه سربه نیست کردند و در کدام گورستان به خاک سپردند؟ از محمدحسن ناصری سربازجوی کمیته مشترک مشهور به دکتر عضدی بپرسید آیت الله سعیدی را در جریان بازجویی چه کسی با کوبیدن مشت برسر و صورتش به قتل رسانید.
منبع:
ایلان ماسک سرمایه داری که جاه طلبی هایش تمامی ندارد، او را همه با جاه طلبی در عرصه تکنولوژی می شناسند، جاه طلبی در عرصه موشک های فضانورد و خودروسازی تسلا و در عرصه اینتنرنت ماهواره ای. درست در گرماگرم جنبش زن زندگی آزادی بود که از سویی رژیم جمهوری اسلامی همه راههای ارتباطی اینترنتی را محدود و مسدود کرده بود و از سوی دیگر با عرضه اینترنت ماهواره ای استارلینک، نام ایلان ماسک بر سر زبانهای مردم ایران افتاد و تبدیل به کورسویی برای رهایی از محدودیت های ارتباطی رژیم شد. اما جاه طلبی های ایلان ماسک به جاه طلبی در عرصه تکنولوژی محدود نیست، او در اکتبر سال ۲۰۲۲ صد در صد سهام توییتر [ایکسX] را که از معتبرترین شبکه های اجتماعی ارتباطی جهان کنونی بود به مبلغ ۴۴ میلیارد دلار خرید و تا به امروز از آن به عنوان ورود خود و دیگر هم رده های ابر سرمایه دارش به دنیای سیاست استفاده کرده است. ایلان ماسک دیگر الان مدتی است که بی پرده در سیاست کشورهای جهان ابراز نظر و مداخله میکند، بخصوص بعد از اینکه دونالد ترامپ در انتخابات اخیر آمریکا پیروز شد و ایلان را به عنوان مشاور خود انتخاب کرد، این بی پروایی ها افزایش یافت، او الان آشکارا از حزب دست راستی افراطی AFD آلمان برای انتخابات زودهنگام این کشور حمایت کرده و روز پنج شنبه گذشته با آلیس ویدل یکی از رهبران این حزب، گفتگوی زنده اجرا کرد، که در آن مردم آلمان را به رای دادن به این حزب ترغیب کرد، نکته قابل توجه در این گفتگو کمونیست و سوسیالیست خواندن هیتلر از سوی ویدل بود اظهارنظری که هرکسی را به خنده می اندازد.
از سوی دیگر ایلان ماسک به دخالت در امور آلمان بسنده نکرده و در روزهای گذشته سیاستمداران اروپایی را از چپ و راست مورد حمله قرار داده و به اظهارنظر در موردشان پرداخته است. در بریتانیا کیر استارمر نخست وزیر این کشور را هدف قرار داده و او را متهم به شراکت در تجاوزهای جمعی کرده و خواستار به زندان انداختن او شده و همچنین به پادشاه چارلز پیشنهاد برکناری وی و برگزاری انتخابات جدید را داده است، ایلان ماسک همچنین در یک پست خود عنوان کرده که بعهده دولت ایالات متحده آمریکا است که بریتانیایی ها را از دولت ظالم خود نجات دهد. ماسک همچنین به جس فیلیپس، وزیر کابینه کارگری توهین کرد و او را به «نسل کشی و تجاوز جنسی» متهم کرده است.
به گفته ناظران سیاسی اتحادیه اروپا تمام این بی پروایی های ایلان ماسک در دخالت سیاست و امور داخلی کشورها بر مبنای استفاده از اطلاعات نادرست و تحریک مردم انجام گرفته است، که از نیروهای چپ گرفته تا راست میانه را آماج حملات گفتاری خود قرار می دهد.
اما پشت پرده این رفتار و گفتارهای ایلان ماسک چه هدفی پنهان نشسته است؟ آیا این صرفا رفتار فردی یک مولتی میلیاردر است؟ یا یک تغییر راهبردی از سوی ایلان ماسک و دیگر همتایان ابر سرمایه دار خود برای کنترل سیاست دنیاست؟ آیا این همان خیز نئوفاشیسم ابرسرمایه داران برای کسب قدرت سیاسی از سوی آنها و گنجاندن باورها و شعارهای ارتجاعی نئوفاشیستی در برنامه‌های دولت‌ها نیست؟
اما این پدیده شاید با ایلان ماسک پیش از هر زمان دیگر چشمگیرتر شده، ولی با او آغاز نشده است. رشد و تکوین این پدیده را می توان از دوره‌ی اول ریاست جمهوری ترامپ و حتی پیش از آن پیگیری کرد. در واقع بعد از بحران عمیق سال ۲۰۰۸، و تشدید بحران‌های سرمایه‌داری و افزایش پیامدهای عام آنها، گرایش‌ها و جنبش‌های راست افراطی در صحنه‌ی سیاسیِ جوامع غربی (و سایر جوامع) به‌طرز چشمگیری پدیدار شدند و به‌سرعت گسترش یافتند. قدرت‌گرفتن ترامپ در سال ۲۰۱۶ صرفا زنگ خطری جدی برای بازشناسی این پدیده‌ی رو به رشد بود. و اینک ورود دوباره ترامپ به کاخ ریاست‌جمهوری در واقع خط بطلانی‌ست بر دیدگاهی که بر حاشیه‌ای یا تصادفی بودن این پدیده امید بسته بود. اینک بیش از هر زمان دیگر هویداست که سرمایه داری و قدرتمندان آن هدفمند و برنامه ریزی شده به این سمت حرکت می کنند. جریان های راست افراطی روز به روز با کمک رسانه ها و افرادی چون ایلان ماسک که رسانه های عمده در اختیار آنهاست در حال گسترش و قدرت گیری هستند. خطوط پیونددهنده‌ی این جریانات به‌روشنی در برخی اصول ایدئولوژیک مشترکِ آنها نمایان است، ازجمله در: عظمت‌طلبی ملی، بیگانه‌هراسی، ضدیت با «دیگری‌ها» و انسان‌زُدایی از آنان، اقتدارگرایی، ارزش‌های پدرسالارانه و زن‌ستیزانه، تحقیر دموکراسی، ستایش نظامی‌گری، نگاه استثماری و فرداستانه به طبیعت.
همین چند روز پیش نیز دیدیم که دونالد ترامپ نیز در راستای همین سیاست و استراتژی جدید سرمایه که حکایت از هارتر شدن این سیستم دارد، ادعای مالکیت بر کانادا و گرینلند را مطرح کرد، و دوباره نیز پروتکل های محیط زیستی و مبارزه با گرمایش زمین به پشیزی حساب نکرد و مسخره کرد. تمام اینها نشان از یک دگردیسی نظام سرمایه داری دارد که ما را با هارترین شکل آن در تاریخ خودش مواجه می کند، نکته قابل تامل این است که این بار ابرسرمایه داران تصمیم گرفته اند برای پیگیری منافع طبقاتی شان خود مستقیما سکان سیاست دنیا را به دست گیرند و دیگر به همطبقه ای های پایین تر از خودشان نیز برای حل مشکلات سیستم اعتماد ندارند، تا تصمیمات را به عهده آنها بگذارند.
آنچه مسلم است راهی که این ابرسرمایه داران و ایلان ماسک در پیش گرفته اند قطعا بشریت را به قهقرا خواهد برد، ولی وظیفه نیروهای چپ و کمونیست در برابر این شرایط تازه چیست؟ و مبارزه را چگونه باید ادامه داد؟ و چه درسهایی باید از گذشته گرفت؟
طبعا نخستین وظیفه اطلاع رسانی پیرامون پدیده ایلان ماسک و ترامپیسم می باشد که مظهر رو به کاهش گذاشتن قدرت اقتصادی، نظامی و هژمونی سرمایه داری آمریکا و طبقه ایست که دیگر قادر نیست مثل گذشته با اتکا به نوعی رضایت همگانی حکومت کند. و اکنون توده های کارگر و زحمتکش در دل تشدید مبارزه طبقاتی حقوق خود را بهتر می شناسند و برای کسب آن تلاش و مبارزه می کنند و طبقه حاکمه آمریکا برای مقابله با آنها به نوعی اقتدار گرائی و دروغپردازی ویژه ی شرایط جدید نیاز دارد. البته این طبقه در سطح جهان نیز با چنین وضعیتی روبرست. اما نیروهای چپ و کمونیست در هر کشوری وظایف مشخص تری هم پیدا می کنند، که در مجال دیگر باید به آنها پرداخت.
منبع:
به بحث های یک “میزگرد” در یکی از کانالهای ماهواره ای نگاه میکردم که مواضع شرکت کنندگان از نظر هائی قابل توجه بود.
به برداشت من تقابل نظرات حول دو دیدگاه بود: دیدگاه اول که اساسا بحث سرنگونی به روایت سنتی “خلقی” که آقای رضا علیجانی نماینده آن بود؛ و دیگری روایت آماتور از موضع حاضر و آماده دولتهای اروپا و آمریکا در قبال جمهوری اسلامی. این دومی ها، یک نسخه عاریه ای از رویکرد “استراتژیک” دولتهای مذکور ارائه دادند و بنابراین من ترجیح دادم به جای تفسیر خود از آن برداشتها، به برخی از جوانب اصل آن سیاست استراتژیک، اشاره کنم:
در برخی از تحلیل “کارشناسان” سیاست خارجی در ایران، که چه بسا احتمال دارد اگر نه در همکاری مستقیم که دستکم در همفکری با داوئر سیاسی و امنیتی رژیم اسلامی سخن گفته و نوشته اند، به چند روش در این زمینه اشاره شده است:
“برون سپاری” (Outsourcing) و کنترل از راه دور (RemoteControl)
این دوائر کارکُشته تر از آن هستند که اوضاع جامعه ایران را شبیه با شرایط قبل از “انقلاب ۵۷” تصور کنند. تصویر موهومی که اپوزیسیون بورژوائی و در میان آنها در میان شاخه سلطنت طلبان وجود دارد که گویا دولتهای غرب و آمریکا در صدد مهندسی چهره هائی در میان اپوزیسیون اند که قرار است نسخه دوم “کنفرانس گوادلوپ” را اجرائی کنند. صرفنظر از اینکه اعاده یک حکومت ساقط شده، تقریبا غیر ممکن است، آمریکا، بویژه، چه از نظر سیاسی و یا اقتصادی قادر به تامین هزینه چنین سناریوئی نیست. برای خاطر جمع کردن این طیف بگذارید به جنبه اقتصادی سناریوهای فعال که سالهاست اتخاذ شده اند، اشاره کنم:
اگر در دوران جنگ سرد، آمریکا به عنوان یک دولت که پس از پایان جنگ جهانی دوم، چنان اقتصاد قدرتمندی داشت که با “طرح مارشال” حتی بازسازی اقتصاد اروپا را برعهده گرفت و هزینه های بسیار سنگین در تشکیل دولت اسرائیل و انواع کودتای سرجوخه ها و سرهنگان را در چهار گوشه جهان تقبل کرد، در اوضاع فعلی خیلی واضح دیدیم که از عهده “طالبان” در افغانستان بر نیامد. هنوز هم پس از فروپاشاندن شیرازه مدنی جامعه عراق در “عملیات توفان صحرا” در دوران آزمایش “نظم نوین” دوران بوش پدر؛ و تهاجم خونین و بدون هیچ ملاحظه حقوق بشر و سازمان ملل در دوره بوش پسر، از پس جمع و جور کردن اوضاع بر نیامده است. بر این زمینه سقوط تاثیرگذاری آمریکا بر تحولات پس از آن تهاجم افسار گسیخته، سناریو ذخیره تقسیم عراق به سه منطقه تحت سلطه “کرد”ها در شمال، سنی ها در مرکز و شیعه ها در جنوب، از کشو ها و بایگانی به روی میز سیاست گذاشته شده اند.
بعلاوه به عنوان فکت اضافه میکنم که به دلیل نقش رو به افول آمریکا در سرکردگی و هژمونی سیاسی و اقتصادی بر جهان: در مجموعه سیاست خارجی آمریکا، کمتر از ۵ درصد از انرژی و منابع اقتصادی به خاورمیانه اختصاص داده شده است. به جای آن برای “بازداری” رژیم اسلامیسیاست “برون سپاری” اتخاذ شده است. یعنی شیوه کنترل از راه دور و فعال کردن اسرائیل، عربستان و امارات و دیگر شیخ نشین های خلیج در خنثی سازی و یا کم تاثیر کردن نفوذ جمهوری اسلامی در منطقه.
از این نظر جمع دوم آن پانل، انگار در دنیای واقعی و فعلی زندگی نمیکنند. هنوز هم در این توهم اند که آمریکا میتواند گویا با امثال شعبان جعفری و “برادران رشیدیان” کودتای دوم ۲۸ مرداد را این بار علیه اسلام سیاسی و یا به تعبیر آنان “حکومت ملایان توتالیتر”- و حتی نه همه آخوندها واسلامیون-در ایران سازمان بدهد. این دوایر متوجه نیستند که آمریکا اکنون با رژیمی طرف است که توانست از پس هشت سال آزگار جنگ با عراق برآید. رژیم رضا خان و پسرش طی هیچ جنگ و جبهه ای حکومت را بدست نگرفتند. رژیم اسلامی در متن یک “انقلاب”، اسلام سیاسی را بر ایران حاکم کرد. کارنامه خونین اسلام سیاسی در ایران با نسل کشی ها و دامنه وسیع کشتارها و اعدام ها و سرکوب های بیرحمانه، نشان میدهد که سران اسلام سیاسی هرگز “صدای انقلاب” را نخواهند شنید، تا کشورهای غرب و آمریکا را وادارد که از “نجف” ناسیونالیسم ایرانیسرجوخه و یا مقام امنیتی کمتر بدنام و شناخته نشده را در پایتخت های اروپا و آمریکا، بکارند.
در مقابل آمریکا به اتکاء ظرفیت واقعی سیاسی و اقتصادی، نه جهت “براندازی” که بر “تعامل” و “تغییر رفتار” سرمایه گذاری کرده است. به گمان من در این مورد مشخص آمریکا و به تبع آن، اروپا، از استراتژی و سیاستهای جرج کنان(GeorgeKennan)-“روس شناس” آمریکائی- علیه شوروی سابق در دوران جنگ سرد، پیروی میکنند: رویاروئی با شوروی هیچ نیازی به اقدامات نظامی ندارد. شوروی یک سیستم خود مُخرّب است(Self-Destructive) و با طراحی استراتژی سیاسی نفوذ و تشدیدِ تناقضات داخلی آن، با گذشت زمان به فروپاشی سیستم منتهی می شود. بحث “نفوذ” سیا و موساد حتی تا “بیت مقام معظم”، رعد و برقی در آسمان بی ابر نیست. در زمینه تاثیر “تبلیغات”، فقط به این فکت اشاره میکنم که بیش از سه و نیم میلیارد نفر از جمعیت جهان زیر پوشش رسانه های مجازی آمریکا قرار دارند. رسانه هائی که رو به ایران تحت حکومت جمهوری اسلامی، از “آزادی خواهی”، “دموکراسی”، حقوق بشر، حقوق زنان و اقلیت ها دفاع میکنند.
گردانندگان کارکُشته این شبکه تبلیغاتی نیک میدانند که با انگشت گذاشتن بر همین موارد، “تناقضات درونی” رژیم اسلامی را تشدید و در نتیجه تقریبا بدون تحمل هزینه اقتصادی، مسیر تغییر رفتار را هموار میکنند. بدون اینکه مطلقا از زندگی اقتصادی کارگران، قانون کار، بیمه ها، عواید بازنشسته ها و … کلمه ای بگویند و یا حتی “وعده” آنها را با عدد و ارقام بیان کنند.
به گمان من به این شیوه ها، برخلاف توهمات سرنگونی خواهی صرف، بدون هیچ ترجمان اقتصادی برای زندگی مردم، اروپا و خاصه آمریکا از قدرت خود برای سرنگونی رژیم اسلامی استفاده نمیکند. مذاکرات”برجام” خیلی گویاست. در میان جنجالهای همیشگی “عناصر افراطی” و “تند رو” علیه آمریکا و اسرائیل، و از جمله روضه های “مقام معظم” پس از وضعیتی که بر سر حزب الله و بشار اسد و “محور مقاومت” آمد؛ همواره بحث “مذاکرات” پشت پرده و گاه نیمه پنهان با واسطه گری امارات و گاه اردن در جریان بوده است.
منبع:
سلام. من آنیشا اسداللهی هستم، معلم و مترجم. نزدیک به دو سال از حبس خود را سپری کرده‌ام و هم‌اکنون در زندان اوین به سر می‌برم.
تاکنون نامه‌ای به تنهایی ننوشته‌ام و خواننده‌ای را اینگونه مستقیم خطاب نکرده‌ام. امیدم به خوانده‌شدن این نامه را شاید محدود به دوستان و آشنایان بدانم، اما در هر صورت از شما خواننده عزیز خواهش میکنم دقایقی پرگویی من را که دغدغه‌ای در خود دارد با شکیبایی دنبال کنید.
ابتدا قصد داشتم این نامه را مشخصاً درباره صدور حکم اعدام برای دو هم بندی‌ام پخشان عزیزی و وریشه مرادی بنویسم.
پخشان و جوانا (وریشه) را به خوبی می‌شناسید، هم‌بندیان‌ام بارها از ظرافت‌های شخصیتشان گفته‌اند، دو زندانی جوان کورد با جهان‌بینی ویژه خودشان، دغدغه‌مند و محترم و بسیار مقاوم.
به خوبی به یاد دارم، تابستان بود و با شنیدن خبر صدور حکم اولیه پخشان عزیزی ما هم‌بندیان‌اش قریب به اتفاق در بهت و خشم از با هر گرایش سیاسی دور هم جمع آمدیم. لحظه‌ای با شکوه بود چرا که روح نه به اعدام بر فراز هر گرایش سیاسی و همزمان در درون آن، در ذهن تک تک ما ایستاده بود و ما را نظاره می‌کرد.
از دقایق مشابه دیگری هم باید بگویم. روز اعدام رضا رسایی، وقتی خبرش به ما رسید همه چیز خودجوش اتفاق افتاد. خیل زیادی از زندانیان بند خشمگین و ناباورانه با نگاه‌ها و گرایش‌های سیاسی مختلف و حتی متضاد در کنار هم در اعتراض به اعدام، این عمل انحصاری دولتی، صف‌آرایی کردیم.
درخشانیِ این دقایق در همبستگی صرفِ خلاصه نمی‌شود، بگذارید دقیق بگویم: آن جا کسی نپرسید رضا رسایی که بود؟ چه گرایشی داشت؟ چه کرده بود؟ از چه و چه خبری نبود، از آن «چه»هایی که مخصوص اتاق‌های بازجویی یا اتاق خبر حاکمیت سرکوبگر است تا رخنه‌ای بشکافد به «نه به اعدام»، این خواستِ به تمامی مطلق، تا راه باز کند که در نه به اعدام استثنایی وجود دارد و از همین روزنه است که دولت‌ها می‌توانند دست به تمام حیثیت انسان دراز کنند و حاکمیت کنونی به خوبی می‌داند که این روزنه‌های تاریخی، اجتماعی، طبقاتی، و سیاسی در کجای جامعه ما قرار دارند تا آن را به سیاه چاله‌ای تبدیل کند و تمامیت «نه به اعدام» را به طرفه‌العینی در خود ببلعد.
من به عنوان یک سوسیالیست با همفکرانم در زندان در تمام این لحظات با شکوه حضور داشتیم، لحظه‌ای نبود در زندان صدایی بلند شود و ما سوسیالیست‌ها غایب باشیم، پا به پای هم بندی‌هایمان با گرایشات دیگر.
ما به خوبی از ضرورت دفاع تمام قد از نه به اعدام و البته خاستگاه طبقاتی آن آگاهیم و وظیفه تاریخی خود می‌دانیم از این حق مترقی به تمامی دفاع کنیم و تمام تبعات این رویارویی را نیز به خود دیده‌ایم و نیز فراموش نمی‌کنیم خود از اولین حذف‌شدگان ماشین دولتی اعدام بوده‌ایم.
دوستان عزیز، قویاً باید به این باور داشت که نه به اعدام باید خواسته‌ای مطلق باشد، به محض آنکه روزنه‌ای در آن بیفتد دایره هیولای اعدام بازتر و بازتر می‌شود. باید در چرایی این خواست مطلق، یعنی در چرایی درهم‌آمیختگی نظر و عمل، کوشید که ما سوسیالیست‌ها از آن با نام «پراکسیس» یاد می‌کنیم.
به خوبی باید دانست روح خواستِ «نه به اعدام» در این سرزمین هنوز به تمام و کمال درونی ما نشده است، چنانکه در آن هیچ اما و اگری نباشد. اگر در دهه‌های اخیر به پاس تلاش‌های فراوان، در میدان گسترده‌‌تری پذیرای آن هستیم هنوز محدوده‌هایی وجود دارد که با اعدام همراهی می‌شود یا با سکوتی معنادار از کنارش با بی‌تفاوتی رد می‌شویم.
متاسفم که تاریخ این سرزمین تاریخ زور بی‌واسطه بوده است یا به قول فتحعلی خان قاجار زبان شمشیر. ردش را در همه چیز می‌توان دید. حتی آنجا که حقی بر جای خود نشسته گویی با نیرویی بی‌واسطه و بدون پشتوانه‌ی مفهومی و نظری سربرآورده و در نتیجه ریشه ندوانده است. تاریخ شکننده حق‌ها، حتی آنجا که حقانیتی سر بر می‌آورد، نیرو می‌گیرد، و فراگیر می‌شود، سست و متزلزل است، به آسانی فرو می‌نشیند و به فراموشی سپرده می‌شود، قبل از آنکه خود را بومی این سرزمین کند.
گویی دنیای میدان‌ها و جریان‌های کوتاه مدت فرصتی نمی‌دهد تا به دنبال پشتوانه‌های ریشه‌ایِ مفاهیمِ نظری، طبقاتی، اجتماعی، تاریخی و الهیاتیِ آن باشیم، تا ریشه‌های این ساقه‌های تنک را در برابر طوفان تاریخی ارتجاع محکم کنیم.
این روزها نوعی گفتمان نخبه‌گرا باب شده که سالیان است در خودش گیر افتاده. منطق آن علیه ارتجاع همچنان همان منطق زور تاریخی‌مان است. در جامعه سیاسی هرازگاهی شاهد فضاها و میدان‌هایی هستیم که طوفانی به پا میکنند، مسئله‌ای به حق را با دغدغه‌ای به حق بالا می‌آورد اما راهی به جامعه آنچنان که باید باز نمیکند چرا که تا حد زیادی در‌خود‌مانده است؛ چرا که جامعه را هنوز صرفا همان گله‌ای رهرو می‌داند که قرار است به زور دنبالشان راه بیفتد.
به محض پذیرفتن حقی که حتی خودشان نمی‌توانند به آن به شکلی ریشه‌ای پاسخ دهند، و آن را درونی و عقلانی کنند، دچار این خیال می‌شوند که می‌توانند به گونه‌ای صوری و بالا به پایین به توده مردم بقبولانند.
اما باز هم متاسفم برخلاف نظر این نخبه‌گرایانِ فقیر در اندیشه، راهی به این شکل به جامعه نیست چرا که نیاموخته‌اند آنها هستند که باید در برابر پرسش‌گری مردم پاسخگو باشند و به زبان ما سوسیالیست‌ها به «زبان توده» مردم باید سخن بگویند.
منبع:
درآمد. تخمین اشتباه ناتو در جهان چند قطبی!
در بخش های پیشین این سلسله مباحث به اجمال از اعتراف صریح مقام های عالیرتبه ی امریکایی در خصوص مشارکت مستقیم در ایجاد گروه های تروریستی – از جمله داعش- سخن گفتم و دلیل دخالت نظامی دولت های یورو-آتلانتیک در سوریه و دامن زدن به جنگ داخلی تا سقوط دولت اسد را ناشی از اهمیت تلفیقی و ترکیبی ژئوپولیتیسم و انرژی دانستم. مدارک و مستندات ضمیمه ی این واقعیت – که فقط بخش کوچکی از آنها در نوشته های من آمده – به قدری قوی و غیر قابل انکار است که به ساده گی روی زوایای تاریک و پنهان جنگ داخلی سوریه نور آگاهی می افکند و هدف و منافع ناتو از تلاش برای سقوط اسد را به روشنی نشان می دهد. اشتباه بزرگ ناتو در جنگ داخلی سوریه به طور مشخص از پیروزی برق آسای آنان در عراق و لیبی ناشی می شد. در اواخر دهه ی نخست از هزاره سوم و ۳۰ سال پس از فروپاشی دیوار و مهملات “پایان تاریخ” و پیروزی “لیبرال دمکراسی” ناتو و به ویژه هیئت حاکمه ی ایالات متحد هنوز در دوران ریگان و کلینتون و بوش اول سیر و سیاحت می کردند. دامن زدن به جنگ های وحشتناک بالکان و سپس بمباران صربستان و اعتماد به نفس ناشی از شخم زدن افغانستان و عراق و لیبی و اعدام وحشیانه ی صدام حسین و قصابی معمر قذافی دولت اوباما را به این جمع بندی رسانده بود که در بدترین شرایط هم اوضاع سیاسی منطقه در واکنش به یورش ارتش ناتو بدتر از دوران بوش دوم نخواهد بود. آنان گمان می زدند که درست مانند لیبی می توانند با تسلیح اوباش تروریست در بن غازی شهر درعا را از طریق اردن به مکانی مناسب برای تجهیز تروریست ها تبدیل کنند و دو سه ماههِ دولت اسد را از کار بیندازند و بینگو. اما داستان فقط بر سر این نبود که سوریه با لیبی تفاوت داشت و منافع استراتژیک روسیه و ایران و حتا عراق اجازه ی این تطاول را به ارتش ناتو و تروریست هایش نمی داد. علاوه بر این ها و به جز ضعف اقتصادی و افول هژمونی امریکا در منطقه ی خاورمیانه واقعیت این بود که دوران خوش جهان تک قطبی با عروج اقتصادی چین و هند و اقتدار بلامنازع نظامی روسیه به پایان رسیده بود. کودتای ۲۰۱۴ میدانِ اوکراین و کمک مستقیم امریکا به کسب قدرتِ نئوفاشیست ها امریکا را در خوابی عمیق فرو برده بود. از نظر باراک اوباما و مشاوران امنیتی اش “روسیه فقط یک پمپ بنزین بزرگ بود” با “یک مشت رهبرِ دهاتی!” غفلت– و به نظر من اشتباه عمیق و استراتژیک روسیه در ماجرای کودتای اوکراین – و مماشات چین در قبال دخالت های گستاخانه ی امریکا در تایوان و استان سین کیانگ و حضور در هند رهبران آمریکا را به چنان ورطه یی از محاسبات غلط استراتژیک انداخته بود که فکر می کردند با گسیل یک عده تروریست حرفه یی می توانند بساط دولت سوریه را هم به سرعت جمع کنند و…و بله تمام! ارزیابی از سقوط یکی دو ماههِ دولت سوریه– که ترکیه و اردن و عربستان و قطر و امارات و اسرائیل نیز به توهم آن دامن می زدند- کم و بیش ۱۳ سال طول کشید و مدنیت یک سرزمین تاریخی را از بیخ و بن ویران کرد. اکنون که بشار رفته و جولانی آمده است “از شب هنوز مانده” شش دانگی! همان طور که زایمان حامد کرزای و اشرف غنی در افغانستان به سقط جنین انجامید و طالبان را مجدداً از غارها بیرون کشید؛ همان طور که عراق پساصدام هرگز به روی پاشنه ی مطلوب ناتو نچرخید؛ همان طور که لیبیِ پساقذافی به پر و پای غرب و ترکیه پیچید؛ همان طور که یمنِ عبدِربه منصور با انفجار حوثی ها در دستان ائتلاف عربستان ترکید… سوریه نیز از این قواعد خارج نبود و نیست. جایگزینی یک تروریست حرفه یی به جای دولت استبدادی سرمایه داری بشار اسد پیروزی نیست. ورود در سیاهچالی تو در تو و ناشناخته است که هر آینه ممکن است بازیگران آن را به ورطه یی تاریک فرو کشد. برای غرب البته که عروج جریان ارتجاعی مجاهدینِ ربانی – مسعود و سپس طالبان به جای دکتر نجیب یک پیروزی بزرگ علیه اتحاد جماهیر شوروی بود، کمااینکه تثبیت دولت ایاد علاوی در عراق می توانست منافع امریکا را حفظ کند اما قرار نیست سیر وقایع آینده ی سوریه روی نقشه یی که در کنفرانس آستانه – از سوی روسیه و ترکیه و جمهوری اسلامی ایران- ترسیم شده است پیش برود.
منبع: